Kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP

Murowany kościół parafialny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Parzęczewie został wzniesiony w latach 1802–1804 z inicjatywy: Franciszka i Ignacego Stokowskich zamieszkujących pobliskie Piaskowice.

Opis

W roku 1805 kościół został poświęcony i oddany do użytku parafii przez ówczesnego oficjała łowickiego ks. Jarzębowskiego. Jeszcze w XIX wieku świątynię dwukrotnie rozbudowywano – rozszerzono nawę i dobudowano do niej strzelistą wieżę.

We wnętrzu parzęczewskiego kościoła uwagę przykuwają: wielki drewniany ołtarz oraz ambona w kształcie łodzi. Ściany kościoła przyozdobione są polichromią namalowaną przez ucznia Jana Matejki – Aleksandra Przewalskiego. Centralne miejsce w wystroju świątyni zajmuje Golgota – monumentalne malowidło autorstwa Wincentego Łukasiewicza, malarza z Petersburga. W wyposażeniu kościoła warto również zwrócić uwagę na obrazy o tematyce sakralnej, dekorację stiukową, konfesjonały, chrzcielnicę i zabytkowe elementy oświetlenia – to swoiste dzieła sztuki. Wnętrze kościoła zostało gruntownie odnowione w ramach przygotowań do Wielkiego Jubileuszu 2000-lecia Chrześcijaństwa.

Data lub czas powstania

1804 r. (XIX w.)

Obiekt wybudowany w latach 1804–1810.

Materiał budowlany

Kościół murowany z cegły.

Historia

W czasie swojej historii Parzęczew posiadał trzy drewniane kościoły. Pierwszy kościół pw. Wniebowzięcia NMP został wzniesiony w XV w., kolejne świątynie pw. św. Wojciecha oraz pw. św. Rocha pochodziły z XVI w. Na miejscu drewnianej świątyni pw. Wniebowzięcia NMP w XIX w. wybudowano nowy, murowany budynek kościoła, kościół pw. św. Rocha został zaś przeniesiony na miejscowy cmentarz.

Forma ochrony prawnej

Wpisy w wojewódzkim rejestrze zabytków:

• Kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP, nr rej.: 510-V-38 z 1950-01-13