Kościół parafialny pw. Świętego Ducha i śś. Katarzyny i Mateusza
Opis
Kościół wybudowano z cegły w stylu gotyckim. Wielokrotnie przebudowywany dziś zachwyca pięknie zachowanym wnętrzem. W 1620 r. dobudowana została wczesnobarokowa wieża, którą ufundował arcybiskup Wawrzyniec Gembicki. Na początku XX w. wieżę nadbudowano i odrestaurowano. W XVIII w. dobudowano fasadę zachodnią w stylu późnego baroku.
W świątyni znajdują się cztery kaplice. Dwie z nich zostały ufundowane przez miejscowe cechy rzemieślników. Kaplicę Świętej Trójcy z XVIII w. ufundowali rymarze, szewcy jeszcze w XVI w. wyłożyli pieniądze na budowę kaplicy świętych Kryspina i Kryspiniana. W południowej ścianie kościoła wmurowany jest renesansowy nagrobek kobiety, prowodopodobnie Barbary z Sarnowskich Kraśnickiej.
Data lub czas powstania
1404 r. (XV w.)
Materiał budowlany
Kościół murowany.Historia
Kościół wybudowano w 1404 r. z fundacji arcybiskupa Mikołaja Kurowskiego. Był świątynią dla ludności Nowego Miasta i podmiejskim kościołem szpitalnym.
Forma ochrony prawnej
Wpisy w wojewódzkim rejestrze zabytków:- Kościół parafialny pw. św. Ducha i śś. Katarzyny i Mateusza, nr rej.: 125/110 z 1967-08-18
- Kościół parafialny pw. św. Ducha i śś. Katarzyny i Mateusza - Cmentarz przykościelny, nr rej.: 996 z 1995-08-24
- Kościół parafialny pw. św. Ducha i śś. Katarzyny i Mateusza - Cmentarz przykościelny, nr rej.: 102-VI-11 z 1961-03-16
- Kościół parafialny pw. św. Ducha i śś. Katarzyny i Mateusza, nr rej.: 102-VI-11 z 1961-03-16
- Kościół parafialny pw. św. Ducha i śś. Katarzyny i Mateusza - Ogrodzenie z bramami, nr rej.: 996 z 1995-08-24
- Kościół parafialny pw. św. Ducha i śś. Katarzyny i Mateusza - Ogrodzenie z bramami, nr rej.: 102-VI-11 z 1961-03-16
Położenie obiektu
Kościół jest położony przy Nowym Rynku, na skrzyżowaniu. Dobra dostepność.
Dostępność
Kościół dostępny do zwiedzania w czasie mszy świętych.
Źródła, informacje w Internecie
- Mokras-Grabowska J., Rzeńca P., Województwo łódzkie. Przewodnik turystyczny, Łódź 2007;
- Łowicki mini-przewodnik, „Wędrownik” 2008, Izabela Nowakowska.