Legenda o powstaniu Wielunia

Opis

Według XVII-wiecznych źródeł klasztornych, w 1217 r. książę wielkopolski Władysław Odonic podczas polowania w okolicach Rudy, zapuścił się za jeleniem w ostępy puszczy. W pewnym momencie, goniąc jelenia stracił go z oczu, a na niebie ukazał się Baranek Boży stojący nad kielichem (inne źródła podają, że Odonic zobaczył Baranka między rogami jelenia). Na pamiątkę tego cudownego wydarzenia książę wybudował klasztor i przekazał go zakonowi augustianów. Od jelenia na którego polował Odonic miasto miało przyjąć nazwę Jeleń, potem Wieleń i ostatecznie – Wieluń. Legenda ta znajduje odzwierciedlenie w herbie Ziemi Wieluńskiej, przedstawiającym baranka z chorągiewką, krzyżem i kielichem.

Według Olejnika legenda o powstaniu Wielunia jest zmienioną wersją legendy o św. Hubercie, patronie myśliwych. Autor twierdzi, że augustianie chcąc wytłumaczyć pochodzenie herbu Ziemi Wieluńskiej „wykorzystali legendę o św. Hubercie, wiążąc ją jednocześnie z fundacją swego klasztoru, by nadać mu większy splendor i otoczyć nimbem cudownego miejsca”. Z kolei Packa za Staszewskim podaje też inne wersje tłumaczące etymologię nazwy Wieluń, która miałaby pochodzić od słowa Vel, co znaczy „wielki” bądź też za Rospondem od słowa vel, które tym razem ma oznaczać wilgotny podmokły teren o którym wspomina polski dziejopisarz średniowiecza J. Długosz.

Źródła, informacje w Internecie

• Ciekliński Z., Zabytki województwa łódzkiego. Budownictwo drewniane, Łódź 1973,
• Olejnik T., Wieluń . Przewodnik, Łódź 1967,
• Olejnik T., Wieluń i okolice, Łódź 1980,
• Packa K., Słownik geograficzny gminy Wieluń, Łódź 1998.