Grodzisko na Sokolicy

Archeolodzy twierdzą, że grodzisko to obok Tyńca, Piekar, Chełma koło Bochni i innych na ziemi krakowskiej należały do najciekawszych i najkunsztowniej umocnionych w dawnym państwie Wiślan.

Opis

Sokolica znajduje się w środkowej części Doliny Będkowskiej. Jej wysokość dochodzi do 70 m.

Na szczycie Sokolicy odkryto resztki dużego, grodziska rycerskiego funkcjonującego od VIII do XII w. Z tego też względu skała nazywana bywa Grodziskiem.

Grodzisko z trzech stron chronione było kilkudziesięciometrową przepaścią. Dostęp był jedynie od strony wschodniej. Jednak taki wjazd strzeżony był głęboką fosą i wysokimi na kilka metrów potrójnymi wałami ziemnymi, których fragmenty zachowały się do chwili obecnej.

Całość założenia tworzy trójkąt o najdłuższym boku wschodnim liczącym ok. 100 m.

Grodzisko było prawdopodobnie użytkowane w czasach plemiennych już od VIII w. i mogło być, zdaniem archeologów, najciekawszym i najlepiej umocnionym grodziskiem w dawnym państwie Wiślan.

Grodzisko na Sokolicy badał m.in. w 1909 roku archeolog Leon Kozłowski, późniejszy premier Polski, wraz z J. Czarnowskim. W rejonie grodziska znaleziono ułamki ceramiki, wyroby z krzemienia i z żelaza oraz kości ówczesnych zwierząt domowych.

W pobliżu, na skale Dębnik, istnieją ślady po drugim, mniejszym grodzisku.

Data lub czas powstania

VIII w.

Grodzisko funkcjonowało już w czasach plemiennych i w czasach kształtowania się państwowości Polski i stanowiło jedno z kunsztowniej umocnionych grodów Państwa Wiślan.

Materiał budowlany

Grodzisko wzniesione było na naturalnie obronnych formacjach skalnych, dodatkowo system obronny wzmocniony był wałami ziemnymi.

Położenie obiektu

Na Sokolicę wejść można z Będkowic ścieżką koło cmentarza na wzgórzu.

Dostępność

Wejście na szczyt Sokolicy jest wolne od opłat.