Park miejski im. Żwirki i Wigury w Wieluniu

W historycznym centrum Wielunia w XIX w. założono park miejski, który również i dziś zachwyca każdego przechodnia atmosferą z dawnych lat.

Opis

Park miejski o powierzchni ponad 4 ha położony jest w centrum miasta, otacza od zachodu i południa wieluńską starówkę. Układ parku nawiązuje do przebiegu dawnych wałów miejskich, co nasuwa skojarzenia z miejskimi plantami. Jest „zieloną” barierą oddzielającą Stare Miasto od zgiełku ruchliwych ulic. Doskonale utrzymany pozwala na odbycie relaksującego spaceru urządzonymi alejami lub odpoczynek na jednej z licznych ławek. Dzięki stylowemu oświetleniu zachęca do wieczornych przechadzek po zmroku.
Występuje w nim ponad 50 gatunków drzew i krzewów m.in. buk pospolity, dąb czerwony, jabłoń rajska, jarząb szwedzki, jaśminowiec drobnolistny, platan klonolistny, skrzydłoorzech kaukaski, sosna wejmutka oraz wiele innych interesujących okazów.
W sercu parku stoi budynek starostwa powiatowego wzniesiony w stylu klasycystycznym, pod nim odkryto fundamenty czternastowiecznego zamku królewskiego będącego częścią systemu fortyfikacji średniowiecznego Wielunia. W granicach parku można odnaleźć miejsce upamiętniające dawną synagogę oraz budynek Miejskiego Domu Kultury będący na początku XX w. cerkwią prawosławną. Ponadto w parku znajduje się plac zabaw, staw z fontanną oraz niewielki ciek wodny w miejscu dawnej fosy.

Ciekawostki

Historia parku miejskiego im. Żwirki i Wigury sięga poł. XIX w., kiedy to w 1852 r. z inspiracji Fryderyka Augusta Goleńskiego - komisarza obwodu wieluńskiego, rozpoczęto urządzać tzw. ogród spacerowy dla publiczności. W pracach porządkowo-budowlanych udział brali mieszkańcy miasta, którzy w czynie społecznym oczyścili staw znajdujący się pomiędzy ratuszem a zamkiem i splantowali ziemię z dawnych wałów miejskich. Następnie realizując założenia projektu urządzenia parku, którego autorem był inżynier powiatowy Brochocki, wytyczono ścieżki spacerowe i aleje oraz zasadzono rośliny.
Na przełomie XIX i XX w. park stał się popularnym miejscem spacerowym dla mieszkańców miasta. W okresie dwudziestolecia międzywojennego park wzbogacił się o zwierzyniec oraz napędzane dzięki sile wody wiatraki i młynki. Park zyskał obecną nazwę w 1933 r., jako hołd pamięci zmarłych tragicznie pilotów Franciszka Żwirki i Stanisława Wigury. Do września 1939 r. Wielunianie urządzali w nim rodzinne spacery. Podczas II wojny światowej do parku wstęp mieli wyłącznie Niemcy.
Wraz z końcem okupacji przyszedł czas na przywrócenie świetności parkowi miejskiemu, który powiększył swój obszar oraz wzbogacił się o zarybioną pięknymi okazami ryb sadzawkę. Rok 1995 odznaczył się dramatycznym piętnem w historii parku, ponieważ przechodzący w tym czasie huragan zniszczył niemal 40% wszystkich drzew, nie oszczędzając kilku pomników przyrody.
W parku w 2004 r. prezydent RP Aleksander Kwaśniewski podczas obchodów 65. Rocznicy Wybuchu II wojny światowej dokonał odsłonięcia pamiątkowej tablicy poświęconej pamięci mieszkańców Wielunia, którzy zginęli w wyniku bombardowań Luftwaffe w pierwszych minutach wojny.
Podczas dorocznych obchodów Europejskiego Święta Bursztynu park jest miejscem  organizaji wielu imprez towarzyszących, a na „wieluńskich plantach” swoje wioski rozbijają Rzymianie i Słowianie.

Położenie obiektu

Park zlokalizowany jest w historycznym centrum miasta. Okalają go od północy - ulica Królewska, od wschodu - ulica Krakowskie Przedmieście, od południa ulica Józefa Piłsudskiego, od zachodu - ulica Henryka Sienkiewicza.

Dostępność

Park dostępny bez ograniczeń.

Parking

Parking w pobliżu starostwa powiatowego na pl. Kazimerza Wielkiego.

Źródła, informacje w Internecie

• Parki i ogrody województwa łódzkiego, pod red. Małgorzaty Świderek, Łódź 2005.