Wigierski Park Narodowy

Opis

Wigierski Park Narodowy został utworzony w 1989 r. obejmując swoim zasięgiem ponad 15 tys. ha Puszczy Augustowskiej. Krajobraz parku tworzą liczne jeziora, wśród których największe jest jezioro Wigry. Przez park przepływa także Czarna Hańcza – największa rzeka Suwalszczyzny. Tereny parku pokryte są także kemami, ozami oraz sięgającymi do 35 m wysokości stromymi morenami czołowymi.

Ponad 60% powierzchni parku porośnięte jest lasami, głównie sosnowymi i świerkowymi. Oprócz lasów występują tu także torfowiska porośnięte brzozą niską, wątrobowcami, rosiczką okrągłolistną, żurawiną drobnolistną czy skalnicą torfowiskową. W sumie w parku można zobaczyć k. 1000 gatunków roślin naczyniowych oraz ok. 500 gatunków mchów i porostów. Z roślin chronionych rosną tu m.in. storczyki, sasanki, wawrzynek wilczełyko i lilia złotogłów.

W parku występuje wiele różnorodnych gatunków zwierząt. Są wśród zamieszkujące brzegi bobry i wydry oraz żyjące w lasach jelenie, sarny, borsuki, dziki, kuny czy wilki. Liczna jest także grupa ptaków, których są 202 gatunki. W lasach można spotkać myszołowy, orliki krzykliwe, kanie, bieliki czy dzięcioły. Nad jeziorami zaś można spotkać kaczki krzyżówki, cyranki czy perkozy. Istotnym elementem przyrody Wigierskiego PN są owady. Aby zastąpić im znikające z parku zabudowania powstają specjalne gliniane konstrukcje.

Park można zwiedzić korzystając ze 130 km tras pieszych, 145 km tras rowerowych oraz 70 km tras konnych. Istnieje także możliwość popatrzenia na park z wody biorąc udział w spływie po Czarnej Hańczy.